Río Mekong:De Huay Xai a Luang Prabang.

O río Mekon é a vía de comunicación fluvial, arteria de unión de pobos e persoas que viven sobre as augas mansas. Unha viaxe de dous días a bordo nun barco de mercadorías é unha experiencia difícil de esquecer.
A nosa viaxe iniciase en Huay Xai e ten coma destino Luang Prabang, cidade de culto budista e centro de peregrinaxe. O río Mekong nace na China, atarvesa Laos e desemboca en Vietnam nun espectacular delta que puiden visitar no ano 2005.
Ao longo desta travesía as paisaxes de tonos verdes atraen a miña curiosidade máis infantil porque tras as arbores agochanse os elefantes. Laos é coñecido por ser "o país dos 1000 elefantes" e eu piuden velos, non os mil pero case. As aldeas vanse alternando coma un caleidoscopio de fumes de cores, os nenos e as nenas xogan na auga, os pescadores recollen os seus aparellos e eu adormezo co barullo dos motores do barco.
Ao chegar a noite un exercito de cabaliños do demo trenzan ronseles coas estrelas do fondo do río.
  

Laos: Selva de Luang Nam Tha

Amencer na xungla, ouveos e siléncios, olladas curiosas na néboa. Hoxe non é un día calquera, na aldea dos Akha os homes organízanse para a caza, os seus cabalos de motores barullentos adéntranse polos camiños da selva e os deuses agardan  na choiva agasallos de cores. Os Akha son animistas e a liberdade, os seus vestidos de cores. Son amables e hospitalarios, un pobo sen bandeira porque non creen nas fronteiras e a súa arma o arroz. Hoxe é feriado en Laos.

Sentado en Punta Carretas.

Montevideo, cando cheguei un caos de coches e bocinas anunciaban o fin da semana laboral, a xente tal cal unha celebración festiva fuxian case despavoridos cara o estadio do Nacional F.C. Un gran xogo, Club Estudiantes de La Plata buscaba a clasificación para a final de Libertadores máis o Nacional tiña que rendir contas ante a súa afición, devota dun club que é case unha relixión. As rúas valeiras e as tabernas silenciadas tan só unha cervexa era testemuña ante tal acontecemento. No bar Iberia, unha señora de Val do Dubra de nome dona Rosa, heroína desa emigración sen titulares, contabame que sendo a única muller de oito irmans chegou a Montevideo como lavandeira dos traballadores dos asteleiros. Unha vida sen horarios e sacrificios reconpensados agora por un pronto retorno de lúa de mel logo de máis de cincoenta anos de casados cun mariñeiro que finou no mar.
Montivideo vive de costas ao mar, porta de entrada de persoas sen retorno sentadas no malecón de Punta Carretas.

Montevideo...

Buenos Aires Cambalache.

Uma cidade muito longe num país muito grande, cosmopolita, a noite faise día no cantar dos pássaros que  tra-las janelas, agochan-se nos magnolios das beira-rúas. Buenos Aires nao dorme baixo savanas limpas, o sol é um espelho onde buscar as palavras perdidas de quem, sentado fronte um trago de ron, escrive em guarda-napos a milonga duma vida espurea. Sempre a procura das sombras dos ausentes, alguem coloreou sobre as paredes dos paredóns rosas brancas e azuis,
lembranzas de cores, saudades dos

fugidos que jamais voltarán

Buenos aires nao semelha um paraisso nem é um jardim botánico mas esconde rúas abertas,  rúas secionadas em maças, gentes que olham  o ceu e abren as portas a quem procura alento.

Um homem é uma naçao, Castelao herói, fica na lembrança dos miles de galegos no Río de la Plata.

De Salta a Cafayate pela Quebrada

A viagem pelo norte de Argentina vai devagar, pronto, sem pressas, em moto e entre montanhas abertas pelo tempo. A  choiva, que ao igoal ca um coitelo, dissemina na anatomía da terra cicatrizes de chumbo e sol. Os nomes tan evocadores da paissagem como  El Sapo, El Fraile, El Anfiteatro, La Garganta del Diablo...som patrimonio da Pachamama, uma riqueza que os nativos calchaquís conservan entre tradiçaos da memoria histórica.

Salta é uma cidade pequena, sen muito atrativo pero uma boa base para conhecer a provincia do mesmo nome. Nao é muito cara, bos hoteis e uma variedade gastronomica interesante. Em Cafayate gostei das caves pero nao do vinho, é uma vila sem muito encanto preparada para recibir turitas de autocarro.

Sempre a viagem pela Quebrada de Cafayate é muito linda, nao é desejável com muita calor mas sim longe dos autocarros de dormidos turistas.

O comboio das nuvens

O comboio das nuvens nao funciona. Faz muito tempo que o comboio fica na via morta ja que a explotaçao de mineral nao é rentável. Mas existe um projecto de façer um comboio das nuvens para turistas.
 A minha viagem foi pela estrada e em camiao. As paisagems, entre montanhas, se abrem pelo vento, sol e polvo som caminhos de ferro sem retorno e, nas minhas botas, gardo lembranças de camihos sem percorrer. Pasageiros ao comboi! berra o motorista do camiao.

 A minha viagem começa em Salta com destino a Antofagasta, moi cedo, sol e calor abafante, caminhos de terra atravesam aldeias de alta montanha, altitudes que chegam aos 4200 metros e gentes que descansam as portas das suas moradas. A comunidade colla é a etnia mais extendida e som agricultores e criam llamas em semi-liberdade. Mas também tecem lindas mantas com la de llama.

Neste dia a viagem rematou en Cafayate um bocadinho mais perto das nuvens.

Ballenas en Península Valdés

Pasen y vean el mayor espectáculo del mundo, lo nunca visto. Desde la bahía de Península Valdés llegan todos los años decenas de ballenas francas australes a parir sus crías en los meses de primavera, resguardándose del frío oceánico y de los depredadores. Estas ballenas, en peligro de extinción, comparten con otras especies como los lobos marinos, pingüinos, guanacos y elefantes marinos...un espacio que la Unesco  declaró en 1999 Patrimonio Mundial.

Stand By Me | Playing For Change | Song Around the World

Glaciar Perito Moreno

Continuando coa viaxe pola Patagonia Arxentina, deixo atrás uns días inesquecibles en Tierra de Fuego e retorno, como se dunha viaxe no tempo se tratase, a voráxine da natureza máis impresionante.

 A vila do Calafate é a base perfecta para visitar o Parque Nacional de los Glaciares onde se atopa, a pouco máis de 70 km, o glaciar Perito Moreno. Ten un frente de aproximadamente 5 km e alcanza na súa máxima altura sobre o nivel da auga os 63 metros.

O tempo moldea caprichosas formas xeométricas que se antollan duras e grotescas que mesmo afean o grandioso espectáculo da natureza pero ao mesmo tempo moldea e esculpe curvas e formas suaves de figuras policromadas de azuis intensos.
  

O glaciar Perito Moreno está vivo, movese e respira, é fachendoso e gosta que o miren. É o cerne dunha historia sen fin onde van morrer as sereas.