Varsovia

Camiñar por Varsovia convírtese nun acto de letanía da historia dun país que o tempo afoga. O sol  abre as fiestras e deixa que unha luz espida entre polos corredores dunha cidade que esperta das sombras dun inverno que acostuma a ser longo. Hoxe o gueto de Varsovia é un barrio cheo de vida, as cores semellan enterrar por sempre un tempo que, sen querer esquecer, xamáis debería de volver. As bombas que cairon agromaron en frores que adornan os balcóns e os magnolios son unha esperanza e un alivio.
Esta mañán a cidade ten un olor especial, a primavera cheira a xazmín e sentámonos a ver pasar a xente, un xogo de miradas discretas e anónimas, olladas perdidas e olladas de vida, rumores e pombas e sobre a mesa un café  e entre o dedos as páxinas dun libro branco.Ao lonxe a curuiosidade embárgame nun vello que sorri a quen lle pide un retrato, as súas roupas gastadas máis que semellar dun tempo imperial semellan o antroido, cecais da historia de Polonia  ou cecais a historia dun pobo derrotado. A historia é para beber a pequenos tragos.