Montevideo, cando cheguei un caos de coches e bocinas anunciaban o fin da semana laboral, a xente tal cal unha celebración festiva fuxian case despavoridos cara o estadio do Nacional F.C. Un gran xogo, Club Estudiantes de La Plata buscaba a clasificación para a final de Libertadores máis o Nacional tiña que rendir contas ante a súa afición, devota dun club que é case unha relixión. As rúas valeiras e as tabernas silenciadas tan só unha cervexa era testemuña ante tal acontecemento. No bar Iberia, unha señora de Val do Dubra de nome dona Rosa, heroína desa emigración sen titulares, contabame que sendo a única muller de oito irmans chegou a Montevideo como lavandeira dos traballadores dos asteleiros. Unha vida sen horarios e sacrificios reconpensados agora por un pronto retorno de lúa de mel logo de máis de cincoenta anos de casados cun mariñeiro que finou no mar.
Montivideo vive de costas ao mar, porta de entrada de persoas sen retorno sentadas no malecón de Punta Carretas.
