Tierra de Fuego, o mundo ao revés.

Lonxe, moi lonxe, requetelonxe existe un paraíso Finis Terrae, a porta onde os viaxeiros máis intrépidos chaman dúas veces. Si, eu cheguei aquí, a Ushuaia, a cidade por antonomasia de Tierra de Fuego, o mundo patas arriba onde todos estamos de paso e ninguén  é extranxeiro.
Unha mañá fría a bordo das "Tres Marías" navegamos polo canal Beagle ata o faro Les Eclaieurs, visitamos a illa "H" e os refuxios dos yámanas, antigos habitantes de Tierra de Fuego namentras as folerpas de neve agochaban as nosas pisadas ante as miradas indiferentes dos pingüinos. Avistamos glaciares á deriva  e achegámonos xunto dos lobos mariños,  o noso pequeno barco semallaba unha balea de madeira ante semellantes seres da natureza .

As noites de inverno son moi frías, a temperatura media ronda os -15ºC, época aconsellable para quen gosta de disfrutar do fermoso Parque Natural. Longas camiñatas entre montañas por camiños sen retorno debuxan sendeiros sobre a neve ata a fronteira de Chile. Ninguén agarda, o silencio enxendra tanta beleza que se reflexa sobor as augas mansas da lagoa.

 A lúa cómplice é un faro no ceo, altiva compañeira de viaxe, para quen lonxe agarda por un retorno.

Maputo, bemvindo ao nosso mundo.

A nosa chegada a Maputo foi nunha tarde de treboada , avenidas ateigadas e unha calor abafante, no único bus que procedente de Johannesburgo comunicaba as dúas capitais de África do Sur.
 Lonxe de tópicos de miseria e fame, de vaguedades tribais e de fieras salvaxes, en Maputo o tempo paralízase en canto te  sentas nalgún dos cafés e pérdese a ollada pola ventá, descubres unha cidade viva e moi culta, unha metrópole que vive de cara ao mar. A cultura mozambiqueña crea espacios de expresión nas rúas e

 nos cafés. Tódolos días tes tempo de visitar unha exposición ou asistir a un concerto, acudir ao cinema ou disfrutar  dun espectáculo teatral, os artesáns espoñen as suas colecións nalgunhas das rúas e a oferta musical é tan amplia e variada  como de calidade. En Maputo é difícil aburrirse.
Durante uns días fumos convidados de Rui e Elsa, uns familiares da nosa amiga Isabel. Cos nosos amigos entrañables descubrimos o lado gastronómico que evidentemente ten no océano a súa despensa máis abundante e variada. O peixe

prepárase de moitas maneiras ou os camaroes pero a que máis nos gustou foi a grella. Sempre é recomendable visitar o mercado do peixe. Mais o noso aloxamento foi no hostel Fatima Place, un bo lugar para coñecer xente, nada máis. Mellor Hotel Tivoli.
As cores e o barullo están no Mercado Central, o espacio das froitas e os peixes, un lugar para mercar un sin fin de sabores e aromas nun edificio da época colonial.
Maputo, um beijo de mar doce.