Sentado en Punta Carretas.

Montevideo, cando cheguei un caos de coches e bocinas anunciaban o fin da semana laboral, a xente tal cal unha celebración festiva fuxian case despavoridos cara o estadio do Nacional F.C. Un gran xogo, Club Estudiantes de La Plata buscaba a clasificación para a final de Libertadores máis o Nacional tiña que rendir contas ante a súa afición, devota dun club que é case unha relixión. As rúas valeiras e as tabernas silenciadas tan só unha cervexa era testemuña ante tal acontecemento. No bar Iberia, unha señora de Val do Dubra de nome dona Rosa, heroína desa emigración sen titulares, contabame que sendo a única muller de oito irmans chegou a Montevideo como lavandeira dos traballadores dos asteleiros. Unha vida sen horarios e sacrificios reconpensados agora por un pronto retorno de lúa de mel logo de máis de cincoenta anos de casados cun mariñeiro que finou no mar.
Montivideo vive de costas ao mar, porta de entrada de persoas sen retorno sentadas no malecón de Punta Carretas.

Montevideo...

Buenos Aires Cambalache.

Uma cidade muito longe num país muito grande, cosmopolita, a noite faise día no cantar dos pássaros que  tra-las janelas, agochan-se nos magnolios das beira-rúas. Buenos Aires nao dorme baixo savanas limpas, o sol é um espelho onde buscar as palavras perdidas de quem, sentado fronte um trago de ron, escrive em guarda-napos a milonga duma vida espurea. Sempre a procura das sombras dos ausentes, alguem coloreou sobre as paredes dos paredóns rosas brancas e azuis,
lembranzas de cores, saudades dos

fugidos que jamais voltarán

Buenos aires nao semelha um paraisso nem é um jardim botánico mas esconde rúas abertas,  rúas secionadas em maças, gentes que olham  o ceu e abren as portas a quem procura alento.

Um homem é uma naçao, Castelao herói, fica na lembrança dos miles de galegos no Río de la Plata.

De Salta a Cafayate pela Quebrada

A viagem pelo norte de Argentina vai devagar, pronto, sem pressas, em moto e entre montanhas abertas pelo tempo. A  choiva, que ao igoal ca um coitelo, dissemina na anatomía da terra cicatrizes de chumbo e sol. Os nomes tan evocadores da paissagem como  El Sapo, El Fraile, El Anfiteatro, La Garganta del Diablo...som patrimonio da Pachamama, uma riqueza que os nativos calchaquís conservan entre tradiçaos da memoria histórica.

Salta é uma cidade pequena, sen muito atrativo pero uma boa base para conhecer a provincia do mesmo nome. Nao é muito cara, bos hoteis e uma variedade gastronomica interesante. Em Cafayate gostei das caves pero nao do vinho, é uma vila sem muito encanto preparada para recibir turitas de autocarro.

Sempre a viagem pela Quebrada de Cafayate é muito linda, nao é desejável com muita calor mas sim longe dos autocarros de dormidos turistas.

O comboio das nuvens

O comboio das nuvens nao funciona. Faz muito tempo que o comboio fica na via morta ja que a explotaçao de mineral nao é rentável. Mas existe um projecto de façer um comboio das nuvens para turistas.
 A minha viagem foi pela estrada e em camiao. As paisagems, entre montanhas, se abrem pelo vento, sol e polvo som caminhos de ferro sem retorno e, nas minhas botas, gardo lembranças de camihos sem percorrer. Pasageiros ao comboi! berra o motorista do camiao.

 A minha viagem começa em Salta com destino a Antofagasta, moi cedo, sol e calor abafante, caminhos de terra atravesam aldeias de alta montanha, altitudes que chegam aos 4200 metros e gentes que descansam as portas das suas moradas. A comunidade colla é a etnia mais extendida e som agricultores e criam llamas em semi-liberdade. Mas também tecem lindas mantas com la de llama.

Neste dia a viagem rematou en Cafayate um bocadinho mais perto das nuvens.

Ballenas en Península Valdés

Pasen y vean el mayor espectáculo del mundo, lo nunca visto. Desde la bahía de Península Valdés llegan todos los años decenas de ballenas francas australes a parir sus crías en los meses de primavera, resguardándose del frío oceánico y de los depredadores. Estas ballenas, en peligro de extinción, comparten con otras especies como los lobos marinos, pingüinos, guanacos y elefantes marinos...un espacio que la Unesco  declaró en 1999 Patrimonio Mundial.

Stand By Me | Playing For Change | Song Around the World

Glaciar Perito Moreno

Continuando coa viaxe pola Patagonia Arxentina, deixo atrás uns días inesquecibles en Tierra de Fuego e retorno, como se dunha viaxe no tempo se tratase, a voráxine da natureza máis impresionante.

 A vila do Calafate é a base perfecta para visitar o Parque Nacional de los Glaciares onde se atopa, a pouco máis de 70 km, o glaciar Perito Moreno. Ten un frente de aproximadamente 5 km e alcanza na súa máxima altura sobre o nivel da auga os 63 metros.

O tempo moldea caprichosas formas xeométricas que se antollan duras e grotescas que mesmo afean o grandioso espectáculo da natureza pero ao mesmo tempo moldea e esculpe curvas e formas suaves de figuras policromadas de azuis intensos.
  

O glaciar Perito Moreno está vivo, movese e respira, é fachendoso e gosta que o miren. É o cerne dunha historia sen fin onde van morrer as sereas.

Tierra de Fuego, o mundo ao revés.

Lonxe, moi lonxe, requetelonxe existe un paraíso Finis Terrae, a porta onde os viaxeiros máis intrépidos chaman dúas veces. Si, eu cheguei aquí, a Ushuaia, a cidade por antonomasia de Tierra de Fuego, o mundo patas arriba onde todos estamos de paso e ninguén  é extranxeiro.
Unha mañá fría a bordo das "Tres Marías" navegamos polo canal Beagle ata o faro Les Eclaieurs, visitamos a illa "H" e os refuxios dos yámanas, antigos habitantes de Tierra de Fuego namentras as folerpas de neve agochaban as nosas pisadas ante as miradas indiferentes dos pingüinos. Avistamos glaciares á deriva  e achegámonos xunto dos lobos mariños,  o noso pequeno barco semallaba unha balea de madeira ante semellantes seres da natureza .

As noites de inverno son moi frías, a temperatura media ronda os -15ºC, época aconsellable para quen gosta de disfrutar do fermoso Parque Natural. Longas camiñatas entre montañas por camiños sen retorno debuxan sendeiros sobre a neve ata a fronteira de Chile. Ninguén agarda, o silencio enxendra tanta beleza que se reflexa sobor as augas mansas da lagoa.

 A lúa cómplice é un faro no ceo, altiva compañeira de viaxe, para quen lonxe agarda por un retorno.

Maputo, bemvindo ao nosso mundo.

A nosa chegada a Maputo foi nunha tarde de treboada , avenidas ateigadas e unha calor abafante, no único bus que procedente de Johannesburgo comunicaba as dúas capitais de África do Sur.
 Lonxe de tópicos de miseria e fame, de vaguedades tribais e de fieras salvaxes, en Maputo o tempo paralízase en canto te  sentas nalgún dos cafés e pérdese a ollada pola ventá, descubres unha cidade viva e moi culta, unha metrópole que vive de cara ao mar. A cultura mozambiqueña crea espacios de expresión nas rúas e

 nos cafés. Tódolos días tes tempo de visitar unha exposición ou asistir a un concerto, acudir ao cinema ou disfrutar  dun espectáculo teatral, os artesáns espoñen as suas colecións nalgunhas das rúas e a oferta musical é tan amplia e variada  como de calidade. En Maputo é difícil aburrirse.
Durante uns días fumos convidados de Rui e Elsa, uns familiares da nosa amiga Isabel. Cos nosos amigos entrañables descubrimos o lado gastronómico que evidentemente ten no océano a súa despensa máis abundante e variada. O peixe

prepárase de moitas maneiras ou os camaroes pero a que máis nos gustou foi a grella. Sempre é recomendable visitar o mercado do peixe. Mais o noso aloxamento foi no hostel Fatima Place, un bo lugar para coñecer xente, nada máis. Mellor Hotel Tivoli.
As cores e o barullo están no Mercado Central, o espacio das froitas e os peixes, un lugar para mercar un sin fin de sabores e aromas nun edificio da época colonial.
Maputo, um beijo de mar doce.